Lisa Weeda Presentation novel Aleksandra

@ Bezige Bij, Amsterdam 10 26 2021

Zelfs als ik Aleksandra’s naam, haar vadersnaam Nikolajevna en haar achternaam Temnikova noem, mag ik niet langs het checkpoint. Ik neem mijn paspoort terug aan en wijs naar de brug richting Loegansk. ‘Toen ze werd weggehaald heette deze stad nog Vorosjylovhrad,’ zeg ik. De Oekraïense soldaat, die iedereen voor mij heeft doorgelaten, schuift zijn geweer van zijn buik naar zijn rug en slaat zijn armen over elkaar. De brug hangt als een in tweeën gespleten boom in de rivier, die de gesepareerde republiek scheidt van de Oekraïense grond waar ik op sta. De houten constructie, die al bijna vier jaar door moet gaan voor opgang naar het ingestorte wegdek, ziet er zelfs vanaf hier krakkemikkig uit. ‘Overal liggen mijnen, er wordt om de haverklap geschoten, ’s nachts zijn er bombardementen,’ bromt de soldaat. ‘Dat zeiden ze al.’ ‘Wie, ze?’ ‘Mijn oma. Haar zus Nina die hier woont, ken je haar? Mijn oudtante en haar zoon in Odessa. Ze zeiden: je bent gek.’ De soldaat schudt nog eens zijn hoofd. ‘Dus je omaatje, die jou hopelijk liefheeft, stuurt je naar een oorlogsgebied. Is ze mesjogge?’ ‘Het moet,’ zeg ik, ‘ze heeft het me gevraagd.’ [...]   

Copyright © 2021 Lisa Weeda 

Even if I mention Aleksandra's name, her father's name Nikolaevna, and her last name Temnikova, I'm not allowed to pass the checkpoint. I take my passport back and point to the bridge towards Lugansk. “When she was taken away, this town was still called Voroshylovhrad,” I say. The Ukrainian soldier, who everyone has passed before me, slides his rifle from his stomach to his back and folds his arms. The bridge hangs like a split tree in the river, separating the segregated republic from the Ukrainian soil I am standing on. The wooden construction, which has been going on for almost four years to get to the collapsed road surface, looks rickety even from here. “There are mines everywhere, there is every hour of firing, there are bombings at night,” the soldier grumbles. "They already said that." "Who, them?" 'My grandmother. Her sister Nina who lives here, do you know her? My great-aunt and her son in Odessa. They said: you are crazy.” The soldier shakes his head again. "So your granny, who I hope loves you, is sending you to a war zone. Is she jog?” "I have to," I say, "she asked me." [...] 

Copyright © 2021 Lisa Weeda

LINK read more (in Dutch)

LINK Lisa Weeda